Επιστολή
ΠΡΟΣ: Το περιοδικό «Μηνύματα» 7ο Δ.Σ Αγίων Αναργύρων
Ενταύθα
Αγαπητοί μαθητές της συντακτικής επιτροπής, με πολλή χαρά διάβασα το
περιοδικό σας και δοκίμασα μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη. Η παρουσία του
συγκεκριμένου περιοδικού πιστοποιεί την ομαλή και πετυχημένη λειτουργία
του σχολείου σας και, για σας τα παιδιά που πρωταγωνιστείτε στην έκδοσή
του, μόνο θαυμασμό και περηφάνια με πλημμυρίζουν…
Θερμά συγχαρητήρια!!!
Επειδή υπηρέτησα για κάμποσα χρόνια στο σχολείο σας και στη θέση του
δασκάλου και στη θέση του διευθυντή, θέλω να μου επιτρέψετε να σημειώσω
κάποιες σκέψεις για να εκφράσω και μ’ αυτό τον τρόπο την ικανοποίησή μου
και τη συγκίνησή μου γι’ αυτή σας την πρωτοβουλία, που, για μένα, είναι
ένας αληθινός άθλος, που μακάρι να βρει μιμητές και σε άλλα σχολεία του
Δήμου μας:
Κάθε
εποχή έχει τη δική της φυσιογνωμία, τις δικές της απαιτήσεις και τις
δικές της επιτυχίες ή αποτυχίες. Η σημερινή ηλεκτρονική εποχή
παρουσιάζει φρενίτιδα γνώσεων που πολλαπλασιάζονται με κινηματογραφική
ταχύτητα. Τα τεχνικά μέσα μπήκαν για τα καλά στη ζωή των ανθρώπων,
δίνουν αυτόματες λύσεις, διευκολύνουν την καθημερινότητα και
ανακουφίζουν τον άνθρωπο. Όμως, προκαλούν ανησυχία και παραζάλη, διότι
τείνουν να υποδουλώσουν τον άνθρωπο στη μηχανή. Δυναστεύουν έτσι τη ζωή
του και αδυνατεί να ισορροπήσει μέσα σε αντίρροπες πιέσεις που δέχεται
και εύκολα χάνει τον προσανατολισμό του.
Η
λεγόμενη παγκοσμιοποίηση δεν είναι παρά μία απέραντη ανθρώπινη χοάνη που
υποχρεώνει τους ανθρώπου να περιφρονούν αξίες και ιδανικά, να νοθεύουν
την ιστορία τους, να μη σέβονται ούτε γλώσσα ούτε ήθη και έθιμα και να
ξεχνούν τον πολιτισμό τους.
Μέσα
σ’ αυτή τη χοάνη συγκρούονται αδιάκοπα: συμφέρονται, θρησκευτικές
πεποιθήσεις, φυλετικές και πολιτισμικές διαφορές.
Θύματα αυτών των
συγκρούσεων πάντοτε είναι οι μικρές και φτωχές χώρες και θύτες, οι
μεγάλες και ισχυρές χώρες. Δυστυχώς, το Δίκαιο του Ισχυρότερου κυριαρχεί
στο σημερινό κόσμο… Έτσι, οι ασθένειες θερίζουν και οι θάνατοι –ανάμεσά
τους και εκατομμυρίων παιδιών– πολλαπλασιάζονται ιδιαίτερα στη μαύρη
ήπειρο, χωρίς να συγκινείται κανένας… Ανελέητοι και διαρκείς πόλεμοι,
εκτός από τις απίστευτες υλικές καταστροφές, αποδεκατίζουν ανθρώπινες
υπάρξεις και δημιουργούν εκρηκτικά προσφυγικά προβλήματα. Ανάγλυφα δε,
φανερώνουν την ποιότητα του σημερινού πολιτισμού που επικρατεί στον
πλανήτη μας…Ανήκω στη γενικά που φεύγει και ειλικρινά ντρέπομαι και
λυπάμαι για τον κόσμο που σας κληροδοτούμε!!!
Εμείς οι Έλληνες, με τέτοια λαμπρή Ιστορία και με τέτοια προσφορά στον
παγκόσμιο πολιτισμό, φτάσαμε στο σημείο να κινδυνεύουμε κι εμείς…
Κινδυνεύουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας. Κινδυνεύουμε να υπονομεύσουμε
τα ήθη και τα έθιμά μας. Κινδυνεύουμε να μολύνουμε τη γλώσσα μας και την
ιστορία μας… Χρειάζεται επομένως ετοιμότητα και εγρήγορση!!! Χρειάζεται
δύναμη υπομονής και αντοχής στις πιέσεις.
Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες
Εσείς τα παιδιά εκπροσωπείτε τη νέα γενιά και με απλά λόγια θέλω να σας
πω ότι εσείς αποτελείτε τη μεγάλη ελπίδα για την Πατρίδα μας. Είστε μία
δροσοσταλίδα μέσα σε καυτή έρημο… Η νέα γενιά επωμίζεται μεγάλο βάρος
και οφείλει να διαμορφώσει διαφορετικές συνθήκες ώστε να ζήσει σε
διαφορετικό κόσμο πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο. Χρειάζεται δηλαδή
αυτοπροστασία για καθετί το ελληνικό. Χρειάζεται να ορθώσετε τείχη
προστασίας από κάθε ξενόφερτη εισβολή, επιβουλή και υπονόμευση…
Πρέπει να ομολογήσω ότι τα «Μηνύματα» τα δικά σας με κάνουν αισιόδοξο.
Σας καμαρώνω και ζητώ από σας όχι μόνο να συνεχίσετε αλλά και να
επεκτείνετε τις δραστηριότητές σας και σε άλλους τομείς, όπως: θέατρο,
προστασία περιβάλλοντος, καλές τέχνες, ιστορικές αναζητήσεις,
ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες…
Εύχομαι στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς σας να είναι δίπλα σας σε
κάθε σας ανησυχία, πρωτοβουλία και αναζήτηση…
Και
πάλι σας συγχαίρω…
Οκτώβριος 2008
Θωμάς Γκέτσης
Συνταξιούχος δάσκαλος
[Αρχή]
"Ξυπόλυτο Τάγμα"
Η
αληθινή ιστορία 160 ορφανών παιδιών της Θεσσαλονίκης, που η δράση τους
κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έλαβε διαστάσεις μύθου. Όταν οι
ναζί επιτάσσουν τα δημόσια κτίρια, επιτάσσουν και τα ορφανοτροφεία της
Θεσσαλονίκης. Τα παιδιά που μένουν σ’ αυτά βρίσκονται κυριολεκτικά στους
δρόμους. Καταφεύγουν τότε, σχεδόν όλα μαζί, σ’ ένα απομακρυσμένο και
εγκαταλειμμένο κτίριο και προσπαθούν να επιβιώσουν μόνα τους.
Μεταβάλλονται σε σαλταδόρους και συστήνουν ένα είδος καλόκαρδης και
ηρωικής συμμορίας, που κλέβει από τους Γερμανούς και τους μαυραγορίτες
για να συντηρεί τα μέλη της κι όσους μπορεί από τον κόσμο γύρω της.
Ταυτόχρονα, εκτός από την αρωγή που παρέχουν, καταφέρνουν με την
εξυπνάδα. το θάρρος και το κουράγιο τους να βοηθήσουν την Αντίσταση,
βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύσουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους
και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς
στρατούς.
Golden Medal Award (Χρυσή Δάφνη)
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Εδιμβούργου, 1955
|